Калі Вольга Абрамава выйгравала парлямэнцкія выбары ў 2000-м і 2004-м гадах, больш за ўсё мяне ўражвала (і, прызнаюся, раздражняла) яе нахабная (ці наіўная) упэўненасьць, што на выбарах яна перамагае дзякуючы выключна сваім палітычным здольнасьцям і клапатлівай працы з насельніцтвам сваёй акругі. Гэтыя выбары даказалі відавочнае – Абрамаву, як і іншых дэпутатаў, “прызначалі”. А цяпер не прызначылі.